uno

Rzeszowski rynek nocą jest naprawdę piękny, szczególnie w pierwszą sierpniową noc. Wzdrygam się na samą myśl, że opuście to miasto, mimo wszystko wiążę się z tym miejscem wiele wspomnień. Tych miłych jak i  złych. Latarnia obok której przechodzę gaśnie przez co z niedowierzaniem zauważasz siedzącą na krawężniku szczupłą postać. Święcie przekonany, że to dziecko podchodzę o kilka kroków chcąc jakoś pomóc. Lecz nie dane mi jest znaleźć się bliżej przy owej postaci, bo ta nagle obdarza mnie spojrzeniem. Pod wpływem niebieskich tęczówek zastygam w bezruchu niczym marmurowy posąg. Nie jest dzieckiem, choć jasne włosy sięgające do ramion śmiesznie wirują na wietrzę, rodem z jakiejś baśni. Marszczę brwi zastanawiając się czy to nie czasem wyobraźnia płata mi figle, ale gdy wygina wargi w nieśmiałym uśmiechu w jej pyzatych policzkach pojawiają się dwa dołeczki, które dodają jej jeszcze bardziej dziecięcego i niewinnego wyglądu. W myślach porównuję ją do greckiej Bogini Wenus i jestem pewien, że niejedna boska istota pozazdrościłaby jej urody.

- Znamy się? – pyta lekko podniesionym głosem, jakby się bała.

- Nie.

- Nie rozumiem w takim razie czemu przyglądasz mi się z takim zaangażowaniem. – chichocze słodko, a ja czuję jak ściska mnie w gardle. Spogląda na zegarek na lewym nadgarstku, zabawnie marszcząc brwi.

- Wydałaś mi się znajoma. – kłamię zażenowany, nagłym brakiem elokwencji i odchodzę, przez kolejną następną dobę głowiąc się czy jeszcze ją kiedyś zobaczę.

___

Drugiej nocy też tam była, ubrana w szare rozciągnięte dresy i gruby wełniany sweter. Wyglądała równie niewinnie jak ostatnio.

- Znowu Ty – stwierdziła, nawet na mnie nie spoglądając.

- Znowu ja – usiadłem obok i spojrzałem w dal, między dwoma starymi kamienicami była przerwa, a w jej oddali można było dostrzec  krawędź lasu oświetlonego przez księżyc i niezliczone ilości gwiazd towarzyszące mu na granatowym niebie. Wpatrując się w tą niewielką z pozoru przestrzeń można było zapomnieć o wszystkim, wyłączyć się od tak po prostu.

- Byłaś tam kiedyś?

- Nie, ale mam taki zamiar.  Znam to miejsce od dawna, ale nigdy nie było mi tak bliskie, a jednocześnie tak dalekie.

- To chyba normalne, że mając przy sobie tak małe piękno, nie dostrzegamy jego ogromu. – wlepiłem w nią wzrok.

- Możliwe. – westchnęła otulając podkulone nogi ramionami.

Spędziliśmy tak ponad dwie godziny, milcząc  i wpatrując się bezwiednie w ową przestrzeń. Zaczynało świtać, a ja czułem jak dłonie i stopy zaczynają mi odmarzać.

- Masz ochotę na kawę? – spytałem zachrypniętym głosem.

- Nie.

Zerkam na nią zdezorientowany, a ona wstaje niespiesznie otulając się szczelniej swetrem.

- To może śniadanie? – pytanie wypływa z mych ust nieświadomie, przez co skonsternowany marszczę brwii.

Niebieskie tęczówki przeszywają mnie na wskroś. Przyjemny dreszcz biegnie przez całą długość pleców, wywołując gęsią skórkę. Moja podświadomość patrzy na mnie z politowaniem, biorąc duży zamach kijem bejsbolowym.

- My nawet się nie znamy, byłoby wielce niestosowne..

- Jestem Zbyszek  - przerywam jej szybko, a w głowie wyświetla się mi neonowy migający napis „IDIOTA”.

Kąciki jej ust lekko drżą jakby walczyła z uśmiechem. Oh kobieto, gdybyś tylko wiedziała, jak bardzo chciałbym je posiąść. Bartman kurwa ogarnij się!  Wacha się chwilę po czym patrząc mi w oczy mruczy – Antonina.

Antonina, piękne imię, dla pięknej istoty. I nie wiedząc dlaczego od razu wyobrażam sobie jak wypowiadałbym je po wyczerpującym rżnięciu. Ugniatając jej jędrne piersi, obcałowując całe ciało i posiadając każdy jego kawałek na wyłączność. Cholernie kusząca perspektywa. 

- Więc śniadanie!